ON İKİ İMAM

Ali bin Ebu Talib

(Arapça: علي بن أﺑﻲ طالب‎; 599, Mekke – 28 Ocak 661, Kufe) İslam Devleti’nin 656-661 yılları arasındaki halifesi. İslam peygamberi Muhammed’in hem damadı hem de amcası Ebu Talib’in oğlu olan Ali, Muhammed’in İslam’a davetini kabul eden ilk erkektir. Sünni İslam’a göre Ali, dört halifenin sonuncusu, Şii İslam’a göre ise imamların ilki ve Muhammed’in hak vârisidir.

Hasan bin Ali bin Ebu Talib

(Arapça: الحسن بن علي بن أﺑﻲ طالب, Farsça: حسن ابن علی, d. 4 Mart 624, Medine – ö. 7 Nisan 669, Medine)
Ali bin Ebu Talib ve Fatıma Zehra’nın büyük oğulları ve Muhammed’in ilk torunudur. Şiâ çoğunlukla onu imâmlarının ikincisi kabul eder, çok küçük bir fırkaya göre ise ikinci imam Hüseyin bin Ali’dir. Bununla birlikte gerek Sünni, gerekse Şiî ve Alevî İslam anlayışında çok önemli bir yeri vardır.

Hüseyin bin Ali bin Ebu Talib

(Arapça: الحسين بن علي; d. 10 Ocak 626 – ö. 10 Ekim 680)
İslâm peygamberi Muhammed’in torunudur. İmam Ali bin Ebu Talib’in oğludur. Annesi, Muhammed’in kızı Fatıma Zehra’dır. On İki İmâmlar’ın üçüncüsü olan Hüseyin bin Ali, İslam Devleti’nin bir Emevî saltanatına dönüşmemesi için mücadele vermiş ve Emevîler tarafından öldürülmüştür. Soyundan gelenler Hüseynî ya da Seyyid olarak tanımlanır.

Zeynelâbidîn

(Arapça: زين العابدين), Ali bin Hüseyin veya Ali el-Asgar (659-713)
İslam peygamberi Muhammed’in torunu olan Hüseyin’in oğullarından biridir. Annesi ise İran’ın fethinden sonra Müslüman olup, Hüseyin ile evlenen son Sasani İmparatoru III. Yezdigirt’in kızı olan Sasani-Pers prensesi Şehri Bânû Gazele’dir. İsnâaşeriyye’nin dördüncü ve İsmâiliyye’nin üçüncü imamı kabul edilir, tâbiîndendir.

Muhammed el-Bakır

(d. 676, Medine – ö. 731, Medine) On İki İmâmlar’ın beşincisidir. Dördüncü imam ve Hüseyin’in oğlu olan Ali bin Hüseyin’in (Ali Zeyn el-Âb’ı-Dîn) oğludur. Ayrıca annesi de ikinci imam Hasan bin Ali’in kızı olan Fatıma bint Hasan el-Mûctebâ’dır.[1] İmâmet i’tikadına göre hem anne hem de baba tarafından İslâm dininin son peygamberi Muhammed’le akrabalık ilişkisi bulunan ilk imâmdır.

Muhammed el-Cevâd

(Arapça: محمّد الجواد) veya Muhammed el-Takî (15 Haziran 811, Medine – 25 Kasım 835, Bağdad) Şiîliğin bir fırkası olan İsnâaşeriyye’nin dokuzuncu imamıdır

Ca’fer es-Sâdık

(Arapça: جعفر الصادق; d. 699 veya 702, Medine – ö. 765, Medine) İsnâaşeriyye’nin altıncı, İsmâiliyye’nin beşinci imamı, Caferilik fıkhının kurucusu.

Ali el-Hadî / Ali Naki

(Arapça: علي الهادي; d. 829, Medine – ö. 868, Samarra), On İki İmam’ın onuncusu, 9. İmam Muhammed el-Cevâd’ın oğlu.

Musa el-Kâzım

(Arapça: موسى بن جعفر الكاظم‎; d. 8 Kasım 745 – ö. 1 Eylül 799) 12 İmam’dan yedincisidir. Babası altıncı Câʿfer es-Sâdık, annesi ise Afrika kökenli eski bir köle ve öğrenci olan Hamide bint Said el-Berberiyye’dir. Eşi Ümmü Benin, annesi tarafından bir köleyken satın alınarak serbest bırakıldı ve bir İslam aliminin yanında eğitim gördü.

Hasan el-Askerî

(Arapça: حسن بن علي العسكري)(846, Medine – 1Ocak 874, Samarra) Şiîliğin bir fırkası olan İsnâaşeriyye’nin on birinci imamıdır. 846 (h.232) yılının sonlarına doğru Medine’de doğdu. Babası Ali el-Hâdî zorunlu olarak Samarra’ya götürüldüğü için kendisi de burada yaşamış, babası ölünce de yine burada Abbasiler tarafından tecrit altında tutulmuştur.

Ali er-Rıza

(Arapça: علي بن موسى الرضا Ali bin Musa el-Rıza), tam ismi Ali bin Musa ibn-i Cafer (770 – 5 Eylül 818) İslâm Peygamberi Muhammed’in yedinci göbekten torunudur. Şiîliğin İsnâaşerîyye mezhebinde ve onun kolları olan Câferîlik ile Alevîlik’te “Sekizinci İmâm” olarak yer alan “Ali er-Rıza” Mûsâ el-Kâzım’nın oğludur.

Mehdî el-Muntazar

(Arapça: المهدي المنتظر) veya Muhammed el-Mehdi (d. 15 Şaban 255/30 Temmuz 869, Irak, Samarra) Şiiliğin tüm kollarını ifade eden İmamiye’nin resmî itikadına göre on ikinci imam. Hâlen gaybet halinde olduğuna, ileride gelerek dünyada adaleti sağlayacağına inanılır.